Karuzela
polityczna

Pora na podsumowanie polityczne kolejnego miesiąca, czyli marca.

Partią miesiąca ponownie została:

Platforma Obywatelska

Przez cały czas potrafi dyskontować potknięcia PiS, co skutkuje wyraźnymi wzrostami sondażowymi.

Antypartia miesiąca to także ponownie:

Prawo i Sprawiedliwość

O ustawie o IPN słuch powoli zaginął, natomiast inne kwestie (przede wszystkim premiowo-nagrodowe) spowodowały ogromne spadki sondażowe. Także totalną porażką okazał się bubel w postaci ustawy degradacyjnej, ostro skrytykowanej przez popieranego przez (choć już nie całe) PiS prezydenta Dudę.

Podsumowanie zmian:

PiS opuścił poseł Piotr Babiarz. W ramach klubu PiS, z Porozumienia odszedł wiceprezes tej partii Marek Zagórski (już w kwietniu został członkiem PiS). Wyszło też na jaw członkostwo w UPR posła klubu Kukiz'15 Jakuba Kuleszy. Reprezentujący PiS Zdzisław Krasnodębski został wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Eurodeputowanym przestał być Janusz Korwin-Mikke z Wolności, a zwolniony przez niego mandat objął Dobromir Sośnierz (także działacz tej partii).

Aneks do podsumowania zmian w styczniu i lutym:

W lutym oprócz Ruchu 11 Listopada zarejestrowano także partię o nazwie "Regionalna. Mniejszość z Większością", czyli partyjną formę Mniejszości Niemieckiej. Jej posłem i liderem jest Ryszard Galla. Ponadto nowym wiceprezesem Normalnego Kraju został Marek Giedosz, a na funkcji sekretarza generalnego tej partii Tomasz Białek zastąpił Krystiana Mokwę. W styczniu zaś zarejestrowano partię II Rzeczpospolita Polska, do czego doszło w wyniku przerejestrowania Polskiego Porozumienia Przedsiębiorczości i Pracy. PPPiP kierował Jan Szczepankiewicz (jednocześnie szef EWO-PP), wiceprezesem był Marek Kramarski, sekretarzem generalnym Rafał Olszowski, a skarbnikiem Janusz Surma. Spośród członków zarządu PPPiP jedynym, który znalazł się w radzie naczelnej (jego odpowiedniku) II RP, jest Kramarski, który zachował funkcję wiceprezesa. Prezesem II RP jest Jan Zbigniew Potocki, wiceprezesem (oprócz M. Kramarskiego) Stanisław Rogoziński, sekretarzem generalnym Beata Koźlik, a skarbnikiem Andrzej Wojciech Ożarek.

Podsumujmy wreszcie politycznie luty. Dodajmy, że nie zawsze udaje się uczynić podsumowanie szybko, w związku z czym mogło dojść do takiego poślizgu.

Partią miesiąca zostaje:

Platforma Obywatelska

Potrafiła wykorzystać fatalną politykę PiS (m.in. w sprawie nowelizacji ustawy o IPN), co zaowocowało sondażowymi wzrostami. Nieźle wypadła rada krajowa tej partii, z "odkurzonymi" politykami i dobrym przemówieniem przewodniczącego Grzegorza Schetyny. Padło nawet odwołanie do "nowoczesnego konserwatyzmu". Na ile wiarygodne, to inna sprawa, ale w przekazie słuszne. Trójka wyrzuconych w styczniu posłów nie została wprawdzie przywrócona w prawach członka partii, jednak nadal pozostaje w klubie parlamentarnym. Partia coraz bardziej podporządkowuje sobie też Nowoczesną w ramach sojuszu wyborczego.

Antypartia miesiąca to:

Prawo i Sprawiedliwość

Partia kompletnie się pogubiła w sprawach zagranicznych i zaczęła brnąć ustami premiera w fatalną drogę, w związku z ww. nowelizacją. Ryszard Czarnecki ponadto został jako pierwszy w historii pozbawiony funkcji wiceszefa Europarlamentu. Wyszły też na jaw informacje o bulwersujących nagrodach dla ministrów, a poparcie sondażowe generalnie poszło w dół.

Podsumowanie zmian:

W Sejmie klub PSL i koło UED połączyły się we wspólny klub PSL-UED. Z klubu Kukiz'15 odszedł Jacek Wilk (Wolność). Na jaw wyszło, że do UPR należy posłanka tego klubu Elżbieta Zielińska (wg statutu, wraz z posłem Jakubem Kuleszą powinni być jednak on w partii od 2017 roku). Senatorem niezrzeszonym został zawieszony w prawach członka PiS Waldemar Bonkowski. Eurodeputowany PiS Ryszard Czarnecki został odwołany z funkcji wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego. II wiceprezesem UPR została Elżbieta Zielińska. Zarejestrowana została partia Ruch 11 Listopada, której prezesem został Marian Kowalski, a Paweł Chojecki i chyba Andrzej Turczyn wiceprezesami.

Pora najwyższa podsumować bogaty politycznie styczeń.

Partią miesiąca została:

Unia Europejskich Demokratów

Naprawdę chciałem przyznać tym razem tę nagrodę PiS-owi, jednak o jej braku zdecydował ostatni dzień miesiąca, czyli przepchnięcie w Senacie bez poprawek ustawy o IPN, co w bezsensowny sposób zaogniło relacje z Izraelem, a nawet z USA, czyli z kolejnymi państwami... A UED dlatego, że: Po pierwsze ku wzmocnieniu opozycji poratowała PSL, dzięki czemu opozycja niekukizowa ma w Sejmie nadal 3, a nie 2 kluby i partia uczyniła to nawet pomimo tego, iż ideowo bliżej jest jej do Nowoczesnej i PO, pokazując, że zjednoczona opozycja leży jej na sercu; jednocześnie zwiększyła tym samym swój kiepski do tej pory nagłos medialny. Po drugie dlatego, że w głosowaniu nad rzeczoną ustawą o IPN jednolicie zagłosowała przeciwko (w związku z czym większość jej sejmowych przeciwników to posłowie UED właśnie) i podobnie jednolicie w sprawie projektów związanych z aborcją - w obu przypadkach więc jako jedyna partia zachowała się w pełni zgodnie z kanonem lewicowo-liberalnym, więc ów (silny społecznie) nurt akurat jej nie może niczego w tych kwestiach zarzucić. Po trzecie - wreszcie po 14 miesiącach istnienia partii zaczęła funkcjonować jej strona internetowa...

Nagrodę dodatkową jednak otrzymuje Prawo i Sprawiedliwość. Wreszcie dokonano rekonstrukcji rządu, wywalając z niego takich szkodników jak Antoni Macierewicz, Jan Szyszko, Witold Waszczykowski, w sumie także Konstanty Radziwiłł. Wprawdzie Macierewicza zastąpiono Mariuszem Błaszczakiem, a jego z kolei Joachimem Brudzińskim, a poza tym z żałosnych powodów partyjniactwa odwołano Annę Streżyńską, jednak niektórzy ministrowie są dość sensowni (Jadwiga Emilewicz z Porozumienia, Łukasz Szumowski, Jacek Czaputowicz, także dobrą zmianą jest zastępujący Szyszkę Henryk Kowalczyk). I sondaże po rekonstrukcji znowu poszły do góry. PiS cwanie rozegrało także opozycję w sprawie głosowań dotyczących aborcji.

Antypartią miesiąca została:

Platforma Obywatelska

Absolutnie najgorzej jak tylko mogła, zachowała się w sprawie głosowań aborcyjnych. Zarówno z punktu widzenia moralnego (chociaż to, powiedzmy, kwestia poglądów), jak i politycznego. Zarządzono dyscyplinę głosowania za dalszym procedowaniem kuriozalnego projektu lewackiego, a przeciw procedowaniu projektu zwiększającego prawną ochronę życia. Gdyby PO zajęła jednolite stanowisko wobec obu projektów (jak PiS), można byłoby potraktować te głosowania technicznie. A tymczasem partia, deklarująca się jako chadecka, uznała, że na tyle bliżej jest jej do kuriozalnego lewackiego projektu, że za złamanie dyscypliny wyrzuciła bardzo dobrych i ideowych posłów (w tym samego Marka Biernackiego, wzorowo pracującego polityka i lidera skrzydła konserwatywnego), oddając walkowerem walkę z tak krytykowanym przez nią PiS o umiarkowanie prawicowy elektorat - i to po centrującej rekonstrukcji rządu! Zresztą w oczach nurtu lewicowo-liberalnego nawet to jej nie pomogło. To najgorsza i najgłupsza rzecz, jaką PO zrobiła w swojej historii (nawet jeśli ów posłowie pozostają w klubie i zostaną przywróceni do partii).

Podsumowanie zmian:

Premier Mateusz Morawiecki przestał być ministrem rozwoju i finansów. Na miejsce pierwszego z tych resortów powołano Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju, na czele którego stanął Jerzy Kwieciński. Nowym ministrem finansów została natomiast Teresa Czerwińska. Premier został przy tym p.o. ministra cyfryzacji, po odwołaniu Anny Streżyńskiej (faktycznie resortem tym kieruje wiceminister Marek Zagórski). Mariusz Błaszczak zastąpił Antoniego Macierewicza na funkcji ministra obrony narodowej, a jego z kolei jako ministra spraw wewnętrznych i administracji zastąpił Joachim Brudziński. Ministrem zdrowia w miejsce Konstantego Radziwiłła został Łukasz Szumowski, ministrem spraw zagranicznych w miejsce Witolda Waszczykowskiego Jacek Czaputowicz, a na czele nowo powołanego Ministerstwa Przedsiębiorczości i Technologii stanęła Jadwiga Emilewicz. Będący do tej pory ministrem bez teki Henryk Kowalczyk zastąpił Jana Szyszkę na funkcji ministra środowiska. Ponadto Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa (kierowane przez Andrzeja Adamczyka) przemianowało się na Ministerstwo Infrastruktury. Wicemarszałkiem Sejmu w miejsce Joachima Brudzińskiego (który zresztą chyba bezprawnie przestał nim być) została Beata Mazurek. Kamila Gasiuk-Pihowicz zastąpiła Katarzynę Lubnauer jako szefowa klubu Nowoczesnej. Poseł Mieczysław Baszko przeszedł z PSL do Porozumienia i klubu PiS (do klubu przynajmniej zgłosił akces, lecz nie wiadomo, czy już wówczas formalnie został jego członkiem). Klub PSL nie przestał istnieć ze względu na wstąpienie do niego Michała Kamińskiego z UED (który pozostał w tejże partii, jednak opuścił jej koło). Nowoczesną opuścił poseł Adam Cyrański. Z PO wprawdzie wykluczono troje posłów (Marka Biernackiego, Joannę Fabisiak i Jacka Tomczaka), jednak wygląda na to, że wciąż pozostają oni w jej klubie parlamentarnym. Zawieszony w prawach członka PiS Stanisław Kogut został senatorem niezrzeszonym. Joachima Brudzińskiego jako szefa komitetu wykonawczego PiS zastąpił Krzysztof Sobolewski. Wiceprzewodniczącymi UED przestali być - jednak prawdopodobnie już w grudniu, gdyż wówczas odbył się jej kongres - Włodzimierz Magdziarz i Kazimierz Wóycicki.

Zanim poruszymy temat ostatnich zawirowań - ponownie w rządzie i opozycji - pora w końcu podsumować ostatni miesiąc 2017 roku, czyli grudzień.

Partią tegoż miesiąca zostali:

Wolni i Solidarni

Trochę może bardziej za całokształt ostatnich trzech miesięcy roku niż konkretnie za grudzień, jednak z braku laku warto ich po raz pierwszy nagrodzić. W ciągu tychże trzech miesięcy, po kilkunastu miesiącach ciszy i braku rokowalności na coś więcej niż trzyosobowe niepozorne kółko, niespodziewanie podwoili stan posiadania w Sejmie. Nie dołączył też do ich koła byle kto, bo były europoseł i p.o. prezesa LPR Sylwester Chruszcz, były prezes MW (a obecny Endecji) medialny Adam Andruszkiewicz oraz - to już grudniowy nabytek - działacz opozycji w PRL Jarosław Porwich. Bardzo pozytywnym akcentem dla partii był też grudniowy wywiad jej szefa Kornela Morawieckiego - który mimo iż jest ojcem premiera i że koło WiS za rządem tegoż premiera głosowało - potrafił oficjalnie odciąć się od paru przykładów głupoty rządzących i zaprezentować mądrzejsze poglądy (neutralniej można powiedzieć - zaznaczyć odrębność swojej partii). W kontekście całego roku warto zauważyć też fakt, że koło WiS nie dało się wchłonąć klubowi PiS w przeciwieństwie do Republikanów - choć bardziej było do tego typowane. W wyniku ostatnich wydarzeń WiS niedawno uzyskał nawet 3% w jednym z sondaży i nawet jeśli poza obozem PiS nie ma dla tej partii życia, jest ona w stanie wnieść do obozu rządzącego pewne wiano.

Antypartia miesiąca to:

Prawo i Sprawiedliwość

Też trochę z braku laku, ale tendencja sondażowa akurat w grudniu była dla tej właśnie partii najgorsza, i to pomimo wymiany premiera na racjonalniejszego polityka. Kpiną zresztą było powołanie jego rządu w tym samym składzie (i to z samym premierem na czele dwóch resortów), choć wiadomo było, że grupa ministrów tego "nowego rządu" będzie musiała się z nim za kilka tygodni pożegnać. Żałosne było też sejmowe wystąpienie tuż po expose szefa klubu Ryszarda Terleckiego, który brutalnym językiem zanegował całą próbę zmiany wizerunkowej, której miała dokonać zmiana premiera. Czytelny PR bez efektów - tak wyglądał start nowego rządu. PiS szykowało także dość skandaliczne zmiany w ordynacji wyborczej (z części których na szczęście jednak potrafiło się wycofać).

Ogólnie w 2017 roku nagrodę partii miesiąca czterokrotnie otrzymała PO, 3 razy partia Jarosława Gowina (tzn. 2 razy Polska Razem i raz Porozumienie), 2 razy Nowoczesna, a po jednym razie SLD, UPR i WiS. Nagrodę dodatkową po jednym razie otrzymały SD, Solidarna Polska i Nowoczesna. Antypartią miesiąca aż 6 razy zostawało PiS, 2 razy Nowoczesna, a po 1 razie PO, BC, Wolność i KNP.

Podsumowanie zmian:

Dotychczasowi premier Beata Szydło i wicepremier Mateusz Morawiecki zamienili się miejscami, jeśli chodzi o te funkcje. Z Rady Ministrów została też odwołana Elżbieta Witek, którą jako szef gabinetu politycznego premiera zastąpił Marek Suski (jednak nie jako minister konstytucyjny). Na stanowisku szefa kancelarii premiera Beatę Kempę zastąpił Michał Dworczyk. Rzecznikiem rządu w miejsce Rafała Bochenka została Joanna Kopcińska. W Sejmie do klubu PiS wstąpiło dwoje posłów dotychczas niezrzeszonych - Zbigniew Gryglas z Porozumienia i Andżelika Możdżanowska. Poseł Jarosław Porwich przeszedł z klubu Kukiz'15 do koła WiS. Senatorowie Andrzej Misiołek i Leszek Piechota odeszli z PO, po czym wstąpili do klubu PiS. Wiceprzewodniczącą Nowoczesnej przestała być Joanna Schmidt (która nie znalazła się ponownie w zarządzie partii). Nowym wiceprezesem Solidarnej Polski został Michał Wójcik, a sekretarzem generalnym partii Mariusz Gosek.

Pora na kolejną próbę sporządzenia rankingu polskich partii politycznych, za koniec 2017 roku. Przypomnijmy rankingi z poprzednich lat: 2014, 2015, 2016. W nich częściowo znajdują się (te nadal aktualne) uzasadnienia i opisy do poszczególnych partii, gdyż, czego wymaga konsekwencja, są one bazą do obecnego rankingu.

1. (BZ) Prawo i Sprawiedliwość

Nadal oczywiście bez zmian. Pomimo coraz większej szkodliwości działań tej partii, ustabilizowała ona pozycję lidera sondaży (prawdopodobnie słabością i nienajlepiej obraną linią ideową tych partii opozycyjnych, które mogłyby jej zagrozić). Na rozłam w ciągu najbliższego roku się nie zanosi, jednak sondaże pomału zaczną spadać. Punktem zwrotnym powinny być wybory samorządowe, po których województwa, w jakich PiS będzie rządzić, policzyć będzie można na palcach jednej ręki, co stworzy silne wrażenie spadku popularności tej formacji.

2. (BZ) Platforma Obywatelska

Z jednej strony partia pozbyła się konkurencji ze strony Nowoczesnej, jeśli chodzi o pozycję lidera partii opozycyjnych, ale z drugiej strony, pomimo obiecującego początku roku, przestała na dłuższy czas zagrażać w sondażach PiS. Można zaryzykować więc stwierdzenie, że mniej więcej tyle zyskała w sondażach kosztem Nowoczesnej, co straciła na rzecz PiS. Tymczasem wzmacniając lewe skrzydło, zdaje się konsekwentnie brnąć nadal w tym kierunku... Oczywiście PiS może przegrać jedynie z PO, której współpraca z Nowoczesną pozwoli na względny sukces w wyborach samorządowych, jednak gdyby nie liczne błędy (za które nie można obciążać jedynie Grzegorza Schetyny, gdyż pod przywództwem Ewy Kopacz byłoby jeszcze gorzej), sięgnięcie po władzę byłoby łatwiejsze. Partii bez dwóch zdań brakuje na czele Donalda Tuska albo... Jana Rokity. A choćby i Bronisława Komorowskiego.

3. (BZ) Nowoczesna

Partia jest w nieporównanie gorszej sytuacji niż rok i dwa lata temu (i na dużą poprawę nie ma szans), jednak nadal wystarcza to na 3. miejsce. Nie może już jednak uczynić nic sensowniejszego, jak walczyć o jak najwięcej dla siebie w sojuszu z PO, której dla dobra Polski i pewnie siebie, będzie musiała się już teraz generalnie podporządkowywać.

4. (BZ) Polskie Stronnictwo Ludowe

Bez zasadniczych zmian. Z jednej strony traci pojedynczych działaczy, acz ważnych szczebli, na rzecz obozu rządzącego, jednak z drugiej strony praktycznie nie popełnia błędów i tworzy coraz lepszy wizerunek. Co tu dużo mówić, jedyne parlamentarne ugrupowanie trzeźwo chodzące po ziemi. Mimo to wciąż nie potrafi przebić szklanego sufitu w sondażach, choć jest on zamontowany na poziomie nie większym niż kilka procent, jednak solidna praca powinna dać efekty, choćby w wyborach samorządowych.

5. (N/BZ) Porozumienie

Czyli de iure do niedawna Polska Razem. Formacja Jarosława Gowina najbardziej urosła w siłę w ciągu ostatniego roku, czego wyrazem było jej przekształcenie. W liczbie polskich parlamentarzystów nawet przebiła PSL. I pewnie jest to perspektywiczna partia, jednak w tym momencie nadal nie zanosi się, aby przestała być wasalna wobec PiS i była choćby notowana w sondażach. Ugrupowanie to jest bowiem ewidentnie bardziej sprytne niż ideowe.

6. (BZ) Solidarna Polska

Partia trochę bardziej dawała znać o swoim istnieniu (jakiejś odrębności od PiS), jednak nic poza tym, w siłę nie urosła.

7. (BZ) Sojusz Lewicy Demokratycznej

Praktycznie tak jak i rok temu. Jednak im dłużej po wypadnięciu z parlamentu (zwłaszcza tak wysłużonej partii) taki stan się utrzymuje, tym bardziej można mówić o sukcesie linii działania partii.

8. (BZ) Wolność

Partia sukcesywnie słabnąca, jednak udało jej się pozyskać znanego i nawet niekontrowersyjnego posła. Ciągle jej siłą są dwaj europosłowie, w tym charyzmatyczny lider. Regularnie jest też notowana (i tyle dobrego można na ten temat powiedzieć) w sondażach.

9. (BZ) Partia Razem

I miejsce, i sytuacja partii, bez specjalnych zmian - choć zaczęło już dochodzić do pierwszych odejść (nawet na wysokim szczeblu) i nie da się ukryć tarć, jednak pozycja sondażowa właściwie już ewidentnie lepsza niż Wolności (choć minimalnie).

10. (BZ) Unia Europejskich Demokratów

Nie była jeszcze notowana w żadnym sondażu i w ogóle się mało stara PRowo (pomimo posiadania speców od kampanii), ale też nie można powiedzieć, żeby słabła. W pewnych momentach jest jakoś tam widoczna. Jej potencjał i ambicje powinna zweryfikować liczba kandydatów, których na poszczególnych szczeblach wystawią w wyborach.

11. (+4) Wolni i Solidarni

Pierwsza dziesiątka bez żadnych zmian, jednak już na początku drugiej mamy pierwszy awans. WiS podwoił swój stan posiadania w Sejmie. Nie znaczy to, że przestał być wydmuszką, jednak rośnięcie reprezentacji w siłę na tym szczeblu ma swoją wagę. Kuriozalna jest jednak co parę miesięcy ponawiana retoryka liderów o... planach budowy (czy wręcz powołania) partii. Choć od 2016 roku jest ona już zarejestrowana.

12. (-1) Prawica Rzeczypospolitej

W sondażach notowana rzadko i z poparciem zerowym lub niemal zerowym. Samodzielny potencjał żaden. Mimo coraz większego (chyba) odcinania się od PiS, niezbyt zauważalna i wzmacniania się jej nie widać. Choć jej przedstawiciele dość regularnie występują w mediach.

13. (BZ) Unia Pracy

Stabilna i nawet dość ambitna partia, starająca się. Coraz wyraźniejszy numer 3 na lewicy. Choć w mediach (przynajmniej ogólnopolskich, bo lokalnie chyba wygląda to lepiej) nie bardzo zauważalna.

14. (-2) Kongres Nowej Prawicy

Nadal ma dwóch europosłów i siłą rozpędu zdarza się, że jest jeszcze notowany w jakimś sondażu (z efektem podobnym do Prawicy Rzeczypospolitej, a jeśli się zdarza, że lepszym, to zapewne ze względu na to, że część ludzi nadal myśli, że to partia Korwin-Mikkego), jednak straciła jedynego posła i w ogóle się nie wzmacnia.

15. (+1) Partia Zieloni

Jak rok temu.

16. (+1) Stronnictwo Demokratyczne

Też bez specjalnych zmian. Dbają o swoją tożsamość, ze sporą życzliwością ze strony wszystkich byłych prezydentów.

17. (+4) Unia Polityki Realnej

Podobnie jak WiS, podwoili swój stan posiadania w Sejmie (pozyskując znanego posła). Naturalna byłaby jej reintegracja z KNP (najlepiej pod tradycyjnym szyldem UPR), ale może jeszcze nie na to czas.

18. (+2) Samoobrona

Działalność prowadzona konsekwentnie, stabilnie.

19. (+3) Narodowe Odrodzenie Polski

Podobnie (niezależnie od interpretacji tego stwierdzenia).

20. (+3) Liga Polskich Rodzin

Jw.

21. (-3) Twój Ruch

Tak mały spadek jeszcze siłą rozpędu i dzięki dużej aktywności w mediach społecznościowych. Nawet co pewien czas zdarzy się, że jest notowana w jakimś sondażu. W realu jednak partia coraz bardziej zamiera. Kilka miesięcy temu odeszła z niej popularna współprzewodnicząca, której zresztą do tej pory nie zastąpiono. A drugi ze współprzewodniczących niedawno zaapelował o wstępowanie do PO, a ostatnio ogłosił, cokolwiek to znaczy, całkowite odejście z polityki... Być może ugrupowanie się więc wreszcie rozwiąże.

22. (+3) Ruch Sprawiedliwości Społecznej

Strona nadal nie działa, ale społecznościowo też dają o sobie znać. Aktywna partia ze znanym liderem. Pozyskała też innego znanego działacza.

23. (+9) Inicjatywa Feministyczna

Działalność całkiem aktywna, strona solidna - wyszły z letargu Partii Kobiet.

24. (-5) Biało-Czerwoni

Tak mały spadek też siłą rozpędu, trochę też dzięki senatorowi Napieralskiemu (bo przynajmniej nic nie wiadomo, żeby odszedł z partii - tak jak uczynił to jedyny już w tym momencie jej reprezentant w mediach Andrzej Rozenek, wracając do krytykowanego przez siebie SLD). Po tym fakcie aktywność internetowa partii już zupełnie zerowa.

25. (+3) Socjaldemokracja Polska

Fakt, że na stronie najczęściej zamieszczają wypowiedzi senatora Borowskiego, który jak twierdzi, nie należy już do tej partii, jednak o jakiejś aktywności partii też są informacje. Tylko... czy po 8 latach nie pora zrobić jakiś kongres i wybory przewodniczącego?

26. (+3) Polska Partia Socjalistyczna

Jakąś działalność widać, strona solidna. Podobnie jak SD, dbają o tradycję.

27. (+3) Krajowa Partia Emerytów i Rencistów

Aktywność nieznana w tym roku, ale nie zamarli.

28. (-1) Demokracja Bezpośrednia

Sztandaru nie zwinęli, niby dają oznaki życia, ale marazm ewidentny.

29. (+2) Stronnictwo „Piast”

Jw.

30. (+4) Liga Obrony Suwerenności

Aktywność widoczna, nawet logo zmienili, strona solidna.

31. (+4) Wolność i Równość

Działalność aktywna cały czas i wynikająca ze strony, choć struktury pewnie niewielkie.

32. (+5) Stronnictwo Ludowe „Ojcowizna” RP

W sumie jw.

33. (BZ) Polska Patriotyczna

Aktywność w tej chwili nieznana, ale jeśli nie zakończyli działalności (o czym nic nie wiadomo), to tutaj, bo jednak wystawiali listy do sejmików.

34. (+2) Ruch Katolicko-Narodowy

Ma senatora i niby działa. Być może czeka na Macierewicza...

35. (+3) Polska Lewica

Jak poprzednio.

36. (+3) Związek Słowiański

Jakaś aktywność jest, ale nie za duża.

37. (+4) Polska Partia Piratów

W sumie jak poprzednio.

38. (+5) Ruch Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka

Skopiuję z NOP: Podobnie (niezależnie od interpretacji tego stwierdzenia).

39. (+6) Stronnictwo Pracy

Trzeba przyznać, że zwiększyli aktywność.

40. (P/+13) Liga Narodowa

Powrót jako LN, natomiast awans jako Tak dla Polski. LN została w 2014 wyrejestrowana (jeszcze jako Ruch Ludowo-Narodowy), natomiast po połączeniu z TdP w 2017 znalazła się w ewidencji partii politycznych poprzez przerejestrowanie tego ugrupowania. Można powiedzieć, że jest silniejsza niż trzy lata temu o działaczy TdP, chociaż zbyt widocznej aktywności nie przejawia.

41. (+8) Normalny Kraj / Partia Wolności

Widać aktywność NK, chyba nadal rozwija się partia.

42. (+6) Samoobrona Odrodzenie

Chyba powrócił do nich Sławomir Izdebski, więc jakieś nadzieje na pokazanie się mogą być.

43. (+3) Polskie Stronnictwo Demokratyczne

Niezbyt widać aktywność ostatnio.

44. (+6) Piast – Jedność Myśli Europejskich Narodów

Cały czas jakoś tam się starają.

45. (+9) Stronnictwo Narodowe

Jedynie ta formacja pozostała Leszkowi Bublowi, po wyrejestrowaniu Polskiej Partii Narodowej. Jak wynika z jej fejsowego profilu, wzięła się do pracy.

46. (+6) Komunistyczna Partia Polski

Przynajmniej widać u niej konsekwentną aktywność.

47. (+22) Obywatelska Rzeczpospolita Polska

W tym roku została... wyrejestrowana, jednak zarejestrowano ją ponownie (co chyba do tej pory nie udało się nawet Ruchowi Narodowemu) i okazało się po stronie, że jest całkiem ambitna i dość konkretnie zakłada struktury (także zagraniczne). Tyle że jest stuprocentowo "nołnejmiczna". Prawdopodobnie jej trzonem jest środowisko Włodzimierza Zydorczaka, który zgłosił chęć kandydowania na prezydenta w 2015 roku - choć tym razem mieni się nową partią.

48. (-1) Chrześcijańska Demokracja III Rzeczypospolitej Polskiej

Rzadkie to w tegorocznym rankingu zjawisko, spadek w tych jego rejonach, jednak najwyraźniej partyjne dziecko Lecha Wałęsy postanowiło powrócić do braku aktywności i letargu, w którym było przez wiele lat, przed 2015 rokiem.

Dalsze miejsca konsekwentnie w odniesieniu do poprzedniego rankingu, gdyż chyba trudno w tych partiach dostrzec coś specjalnie wymagającego ruchów.

49. (+6) Unia Polskich Ugrupowań Monarchistycznych

50. (+9) Wspólnota

51. (+10) Przedsiębiorcza Rzeczypospolita Polska

52. (+10) Organizacja Narodu Polskiego – Liga Polska

53. (+10) Konfederacja Polski Niepodległej

54. (+10) Porozumienie Polskie

55. (+10) Europa Wolnych Ojczyzn – Partia Polska / Polskie Porozumienie Przedsiębiorczości i Pracy

56. (+10) Polska Wspólnota Narodowa

57. (+11) Zjednoczenie Chrześcijańskich Rodzin

58. (+12) Obrona Narodu Polskiego

59. (+12) Przymierze Ludowo-Narodowe

60. (+12) Stronnictwo Narodowe im. Dmowskiego Romana

61. (+12) Lepsza Polska

62. (+13) Stronnictwo Patriotyczne Polski i Polonii

63. (+14) Stronnictwo Polska Racja Stanu

64. (+15) Polski Ruch Monarchistyczny

65. (+15) Godne Życie

66. (+15) Forum Samorządowe

67. (+15) Partia Rozwoju

W porównaniu z zeszłorocznym rankingiem nie pojawiła się żadna nowa partia (nie licząc tych przekształconych), natomiast wypadło aż kilkanaście, które zostało wyrejestrowanych. W rankingu największy awans odnotowała Obywatelska RP (+22), natomiast największy spadek BC (-5).